26 września 1944 roku odbył się w Zamościu pierwszy publiczny koncert w wyzwolonej części kraju. Tego roku Orkiestra wykonała łącznie 32 koncerty.
Rok 1945 to nowy okres w działalności orkiestry. Otrzymuje ona zezwolenie na publiczne koncertowanie, jednak z zastrzeżeniem, że w jej repertuarze nie może być muzyki jazzowej.
Od 28 września do 10 października „Namysłowiacy” koncertowali na Wystawie Rolno-Przemysłowej w Lublinie.
W 1946 roku Orkiestra wyruszyła w pierwszą powojenną trasę koncertową.
Kilkanaście dni spędziła w zniszczonej Warszawie, a część dochodów z koncertów przekazano na cele społeczne.
W następnym roku Namysłowiacy wyjeżdżali na ziemie zachodnie, gdzie do tej pory nie byli znani.
Lata 1948 – 1950 to czas niepomyślny dla Orkiestry.
Niewystarczające środki finansowe, brak instrumentów, nikłe zainteresowanie władz wojewódzkich i powiatowych, nie dawały szans na szeroko zakrojoną działalność.
Mimo to Orkiestra wykonywała planową liczbę ok. 140 koncertów w roku.
Dopiero w połowie lat pięćdziesiątych podwyższono subwencje i Orkiestra ponownie wyruszyła w trasę koncertową tym razem po Białostocczyźnie.
Wykonano również dwa okolicznościowe koncerty w Lublinie i Zamościu poświęcone twórczości zmarłego przed 25 laty założyciela Orkiestry.
Powrócono do wykonywania poranków muzycznych dla młodzieży szkolnej.
Kolejny trudny okres w działalności orkiestry to lata 1951 – 1953. Wystąpiły poważne kłopoty finansowe spowodowane pomniejszeniem dotacji, wydano też odgórne zalecenia ograniczające zasięg jej działania do trzech województw: białostockiego, lubelskiego i rzeszowskiego.
Mimo to Orkiestra w 1952 roku wykonała 182 koncerty (42 koncerty ponad plan).
W roku 1954 przywrócono subwencję. Jesienią Orkiestra wyruszyła w kolejną trasę po kraju, odwiedzając 40 miast.
W 1955 roku odbyły się 143 koncerty i galowy koncert w Lubinie z okazji 50-lecia pracy artystycznej Stanisława Namysłowskiego.
Rok 1956 to kolejne zawirowania wokół Orkiestry. Ilość koncertów spadła do 67.
Jednak już w następnym roku Orkiestra spędziła w podróży 74 dni, odwiedziła 40 miast i miasteczek, wykonując 91 koncertów dla około 54 tysięcy słuchaczy.
Rok 1958 to obchody 100-lecia urodzin założyciela orkiestry oraz 75-lecia jej istnienia.
Wiosną Orkiestra odbyła trasę koncertową po kraju, wykonując łącznie 28 koncertów m.in.: w Jarosławiu, Przemyślu, Łańcucie, Rzeszowie, Jaśle, Nowym Sączu, Tarnowie, Krakowie, Częstochowie i Kielcach. W czerwcu nastąpił pierwszy po wojnie wyjazd zagraniczny (koncerty m. in.: we Lwowie, Sokalu, Rawie Ruskiej i Wielkich Mostach).
Jesienne tourne po kraju trwało 22 dni. Orkiestra wykonała 22 koncerty. Odwiedzono Rejowiec, Chełm, Lublin, Puławy, Radom, Tomaszów Mazowiecki, Łódź, Pabianice, Zduńską Wolę, Kalisz, Krotoszyn, Ostrów Wielkopolski, Jarocin, Leszno, Głogów, Zieloną Górę, Nową Sól, Żagań, Żary, Bolesławiec, Wrocław i Jelenią Górę.
Wiosną 1959 roku orkiestra koncertowała w województwach: białostockim, olsztyńskim, gdańskim.
Latem bawiła na Białorusi i Wołyniu. Jesienią odwiedziła województwa: szczecińskie, koszalińskie i zielonogórskie. Łącznie wykonano 82 koncerty w 32 miejscowościach dla około 41 tysięcy słuchaczy.
Kolejne cofnięcie subwencji w 1960 roku to konieczność ograniczenia działalności do lokalnych koncertów w Zamościu i okolicach.
W roku następnym Orkiestra odwiedziła województwa warszawskie, łódzkie, Opolszczyznę i Dolny Śląsk. Łącznie wykonała około 90 koncertów.
W 1962 roku Orkiestra koncertowała głównie na terenie Rzeszowszczyzny i w województwie krakowskim. Łącznie wykonała 83 koncerty.
W czerwcu 1963 roku zmarł Stanisław Namysłowski – wspaniały dyrygent i skrzypek, kontynuator dzieła swojego ojca.
W tej trudnej sytuacji na prośbę Namysłowiaków przychodzi z pomocą Czesław Kęstowicz – Kompozytor, absolwent Państwowego Konserwatorium Muzycznego w Warszawie oraz Konserwatorium we Lwowie.
Rozpoczyna starania o zwiększenie dotacji a zarazem zwiększenie dochodów poprzez wzrost liczby koncertów. Wymienione zostały stare instrumenty. Próby odbywały się dwa razy w tygodniu, początkowo w użyczonych pomieszczeniach szkoły podstawowej w Starym Zamościu a następnie w Powiatowym Domu Kultury w Zamościu.
Jesienią tego roku orkiestra wykonała 68 koncertów.
W następnym roku rozpoczęto comiesięczne dwudziestominutowe audycje z nagrań orkiestry, nadawane w II programie Polskiego Radia przez rozgłośnię lubelską.
Rozgłośnia katowicka również przygotowała audycję o Namysłowiakach.
Powstało przy orkiestrze pięcioletnie studium muzyczne o kierunkach instrumentalnym i wokalnym.
3 grudnia 1964 roku powołana przez Wydział Kultury i Sztuki PWRN w Lublinie komisja na polecenie Ministra Kultury i Sztuki dokonała kontroli merytorycznej i finansowej.
Po naradzie z kierownikami wydziałów kultury i sztuki z Zamościa i Lublina sformułowano wnioski: konieczność utrzymania zespołu jest niekwestionowana, dla zapewnienia prawidłowego rozwoju artystycznego. Należy zmniejszyć liczbę wykonywanych koncertów do 40 rocznie i obniżyć plan wpływów, Orkiestra nie może być traktowana jako instytucja usługowa goniąca tylko za zyskiem. Pożądane byłoby zwiększenie dotacji i objęcie tego unikalnego w skali ogólnopolskiej zespołu patronatem Ministerstwa Kultury i Sztuki.
W latach 1965-1966 do orkiestry przyjęto 11 muzyków.
Prowadzono też systematyczną współpracę z Rozgłośnią Polskiego Radia w Lublinie.
Na stałe w kalendarzu koncertów znalazły się wyjazdy na festiwale do Ciechocinka.
Orkiestra koncertowała w wielu małych miasteczkach.
Gościła też w Warszawie, gdzie występowała w Domu Chłopa i w siedzibie Naczelnego Komitetu ZSL.
Objeżdżaławojewództwo łódzkie, nie mijając też stolicy, gdzie koncertowała w sali Filharmonii Łódzkiej.
Przez następne trzy lata Orkiestra wykonała niewiele koncertów. Nastąpiły zmiany na stanowisku dyrygenta orkiestry. Odszedł Czesław Kęstowicz.
Orkiestrę objął Zbigniew Pawelec – Absolwent PWSM
w Łodzi, za którego dyrekcji muzycy często występowali na antenie radiowej. Urozmaicił on programy wprowadzając solowe popisy wokalistów i instrumentalistów, opracowywał
i komponował wiele utworów ludowych specjalnie dla potrzeb artystycznych Namysłowiaków. Orkiestra otrzymała na własność autokar.
W 1969 roku Orkiestrę objął Józef Przytuła, kompozytor, absolwent Wydziału Kompozycji, Teorii i Dyrygentury PWSM w Warszawie. Pozyskał dla Orkiestry nowych członków, znacznie wzbogacił repertuar kontynuując i rozszerzając współpracę z kilkoma kompozytorami, m.in. z Aleksandrem Brykiem, Włodzimierzem Dębskim, Władysławem Pawelcem, Józefem Pawłowskim, Józefem Talarczykiem, wprowadzając też do niego utwory i opracowania własne.
Sytuacja organizacyjno-prawna uległa znacznej poprawie.
Orkiestra w tych latach przeszła wiele przeobrażeń. Mimo ciągłych braków finansowych zakupiono nowe stroje, przydzielone zostały środki transportu, siedziba została przeniesiona do Zamościa, a skład Orkiestry został „odmłodzony”.